De rentedekkingsstatistiek (ICR) is een financiële ratio die wordt gebruikt om het vermogen van een bedrijf om rente te betalen over zijn bestaande verplichtingen te beoordelen. Kredietverstrekkers, crediteuren en investeerders gebruiken de ICR vaak om het risico van het uitlenen van geld aan een bedrijf te beoordelen. De ratio "time rente verdiend" is een andere naam voor de rentedekkingsratio.
Interpretatie van rentedekkingsratio
Hoe lager de rentedekkingsgraad, hoe hoger de schuld en het risico op faillissement voor de onderneming. Intuïtief geeft een lagere ratio aan dat er minder operationele inkomsten beschikbaar zijn om rentebetalingen te dekken, waardoor het bedrijf meer wordt blootgesteld aan renteschommelingen. Als gevolg hiervan laat een grotere rentedekkingsgraad zien dat de onderneming er financieel beter voor staat en aan haar renteverplichtingen kan voldoen.
Aan de andere kant kan een hoge ratio erop wijzen dat een bedrijf geen rekening houdt met mogelijkheden om zijn inkomsten te benutten. Voor organisaties met stabiele verkopen en cashflows is een ICR boven de 2 als vuistregel nauwelijks acceptabel.
Analisten zouden in sommige omstandigheden graag een ICR van meer dan 3 zien. Een ICR van minder dan één geeft aan dat het bedrijf in slechte financiële gezondheid verkeert, aangezien het aangeeft dat het zijn kortetermijnrentebetalingen niet kan afbetalen.
Het belang van de rentedekkingsratio
Het vermogen van elk bedrijf om het hoofd boven water te houden op het gebied van rentebetalingen is een grote en voortdurende zorg. Wanneer een bedrijf moeite heeft om aan zijn verplichtingen te voldoen, moet het mogelijk meer lenen of zijn kasreserve gebruiken, die beter kan worden besteed aan kapitaalgoederen of voor noodgevallen.
Hoewel een enkele rentedekkingsratio veel kan onthullen over de huidige financiële situatie van een bedrijf, kan het kijken naar rentedekkingsratio's in de loop van de tijd vaak veel meer laten zien over de positie en het traject van een bedrijf.
Als u bijvoorbeeld op kwartaalbasis naar de rentedekkingsratio's van een bedrijf kijkt over de afgelopen vijf jaar, kunnen beleggers zien of de ratio verbetert, daalt of stabiel is, en u een goed idee krijgt van hoe gezond de kortetermijnfinanciën zijn .
Bovendien is de aanvaardbaarheid van een bepaald niveau van deze verhouding tot op zekere hoogte in het oog van de toeschouwer. Sommige banken of potentiële kopers van obligaties zijn misschien bereid een lagere ratio te accepteren in ruil voor een hogere rente op de schuld van het bedrijf.
Rentedekkingsratio's van verschillende typen:
Voordat u naar bedrijfsratio's kijkt, is het van vitaal belang om twee typische versies van de rentedekkingsratio te kennen. Veranderingen in EBIT zijn de oorzaak van deze afwijkingen.
EBITDA
Bij het berekenen van de rentedekkingsratio gebruikt één alternatief winst vóór rente, belastingen, afschrijvingen en amortisatie (EBITDA) in plaats van EBIT.
Omdat deze variatie afschrijvingen en amortisaties uitsluit, is de teller in EBITDA-schattingen vaak hoger dan in EBIT-berekeningen. Omdat de rentelasten in beide omstandigheden gelijk zullen zijn, zullen EBITDA-berekeningen resulteren in een grotere rentedekkingsratio dan EBIT-berekeningen.
EBIAT
In een andere vorm wordt de rentedekkingsratio berekend met behulp van inkomsten vóór rente en belastingen (EBIAT) in plaats van EBIT. Dit heeft tot gevolg dat belastinglasten van de teller worden afgetrokken, wat resulteert in een nauwkeuriger beeld van het vermogen van een bedrijf om rentekosten te betalen.
Omdat belastingen een belangrijke financiële factor zijn om te overwegen, kan EBIAT worden gebruikt om rentedekkingsratio's te berekenen in plaats van EBIT om een beter beeld te krijgen van het vermogen van een bedrijf om zijn rentekosten te dekken.
De beperkingen van de rentedekkingsratio
De rentedekkingsratio heeft, net als elke andere indicator die wordt gebruikt om de efficiëntie van een bedrijf te beoordelen, verschillende beperkingen waarvan elke belegger zich bewust moet zijn voordat hij deze gebruikt.
Om te beginnen is het bij het vergelijken van organisaties in verschillende bedrijfstakken, en zelfs binnen dezelfde bedrijfstak, van cruciaal belang om in gedachten te houden dat de rentedekking sterk varieert. Een rentedekkingsratio van twee is vaak een acceptabele norm voor gevestigde bedrijven in sommige sectoren, zoals een nutsbedrijf.
Vanwege overheidscontroles is de kans groter dat een gevestigd nutsbedrijf consistente productie en inkomsten heeft, dus zelfs met een lage rentedekkingsratio kan het mogelijk zijn rentebetalingen betrouwbaar voldoen. De maakindustrie is bijvoorbeeld een veel volatielere industrie, met een minimaal acceptabele rentedekkingsratio van drie of hoger.
Deze bedrijven hebben meer kans op bedrijfsfluctuaties. Tijdens de recessie van 2008 bijvoorbeeld kelderde de autoverkoop, waardoor de auto-industrie in gevaar kwam.
Een ander voorbeeld van een onvoorzien incident dat de rentedekkingsratio's zou kunnen schaden, is een arbeidersstaking. Omdat deze industrieën vatbaarder zijn voor deze variaties, moeten ze vertrouwen op een groter vermogen om rente te dekken om perioden van slechte inkomsten op te vangen.
Omdat sectoren zo sterk verschillen, moet de ratio van een bedrijf worden vergeleken met die van andere bedrijven in dezelfde branche, idealiter die met vergelijkbare bedrijfsstructuren en verkoopcijfers.
Bovendien, hoewel alle schulden in aanmerking moeten worden genomen bij het berekenen van de rentedekkingsratio, kunnen bedrijven ervoor kiezen om bepaalde soorten schulden uit hun berekeningen te isoleren of weg te laten. Daarom is het van cruciaal belang om te controleren of alle verplichtingen zijn opgenomen in de zelfgepubliceerde rentedekkingsratio van een bedrijf.
Wat is de rentedekkingsratio en wat betekent het?
De rentedekkingsratio is een maatstaf die het vermogen van een bedrijf beoordeelt om zijn schulden te beheren. Het is een van de vele schuldratio's die kunnen worden gebruikt om de financiële gezondheid van een bedrijf te beoordelen.
De term "dekking" verwijst naar de hoeveelheid tijd (meestal een aantal boekjaren) dat rentebetalingen kunnen worden gedaan met de bestaande inkomsten van het bedrijf. In basistermen geeft het aan hoe vaak de inkomsten van het bedrijf kunnen worden gebruikt om aan haar verplichtingen te voldoen.
Wat is de formule voor het berekenen van de Interest Coverage Ratio?
De ratio wordt berekend door de EBIT (of een variant daarvan) te delen door rente op schulden (de kosten van geleende middelen) over een specifieke periode, meestal een jaar.
Wat is een goede dekkingsgraad voor rente?
Een ratio groter dan één toont aan dat een bedrijf zijn schulden kan aflossen met zijn inkomsten of heeft aangetoond dat het de inkomsten stabiel kan houden. Hoewel een rentedekkingsratio van 1.5 als voldoende kan worden beschouwd, geven analisten en beleggers de voorkeur aan twee of hoger. De rentedekkingsratio kan voor ondernemingen met historisch meer onvoorspelbare inkomsten pas als gunstig worden beschouwd als deze aanzienlijk boven de drie ligt.
Wat betekent een ongunstige rentedekkingsratio?
Elke waarde kleiner dan één is een verschrikkelijke rentedekkingsratio, wat aangeeft dat de huidige inkomsten van het bedrijf onvoldoende zijn om zijn bestaande schulden te voldoen. Zelfs met een rentedekkingsratio van minder dan 1.5, zijn de vooruitzichten dat een bedrijf in staat is om zijn rentelasten op continue basis te betalen nog steeds twijfelachtig, vooral als het bedrijf gevoelig is voor seizoensgebonden of cyclische inkomstendalingen.